همین امر در انگلستان هم اتفاق افتاد. توسعه‌ی اقتصادی این کشور یا به عبارت دیگر، رشد سرمایه‌داری در آن، از نظر زمانی هم زمان با ورود یهودیانی بود که به طور عمده از اسپانیا و پرتغال به انگلیس مهاجرت کرده بودند.
پیش‌تر این اعتقاد عمومی رایج بود که از زمان اخراج یهودیان از انگلستان در زمان ادوارد اول (Edward I) در سال 1290 تا زمانی که آنان کم و بیش به طور رسمی و در زمان حکومت کرامول (Cromwell) در سال‌های 1654-56 به این کشور بازگشتند، انگلستان از وجود یهودیان تهی بود. بهترین کارشناسان تاریخ آنگلو – یهود (Anglo – Jewish) اینک بر این باورند که این اعتقاد رایج، نادرست بوده است. یهودیان همواره در انگلستان حضور داشتند، اما تعداد آنان تا پیش از سده‌ی شانزدهم میلادی ناچیز بود. در زمان سلطنت ملکه الیزابت (Elizabeth) حضور آنان حس می‌شد و خود ملکه علاقه‌ی خاصی برای مطالعه‌ی فرهنگ عبری و معاشرت با یهودیان داشت. پزشک مخصوص ملکه، به نام رودریگو لوپز (Rodrigo Lopez) یهودی بود و شکسپیر (William Shakespeare) شخصیت شایلاک (Shylock) خود را بر اساس او نوشت. بعدها و همان‌طور که عموم معتقدند، یهودیان به خاطر کوشش‌های منسه بن اسرائیل(Manasseh ben Israel) توانستند حق سکونت نامحدود در انگلیس به دست آورند. به دنبال آن، تعداد یهودیان در انگلیس زیاد شد و مهاجرت‌های بعدی یهودیان بعد از سده‌ی هیجدهم میلادی از جمله از سوی آلمان، باعث ازدیاد نفرات آنها شد تا این‌که بر طبق نظر نویسنده‌ی آنگلیا جودیکا (Anglia Judaica) در سال 1738 و فقط در شهر لندن، بیش از 6000 یهودی سکونت داشتند.
در انگلستان یهودیان در وجود کرامول یک محافظ و نگهبان می‌دیدند و انگیزه‌ی کرامول نیز از فراهم آوردن امکان مهاجرت یهودیان به انگلیس، دلایل مالی و مسائل اقتصادی صِرف بود. او بر این باور بود که در نهایت، برای گسترش امکانات مالی و رونق تجاری انگلیس، به بازرگانان ثروتمند یهودی نیاز خواهد داشت. از سوی دیگر، او به خوبی از فواید پشتوانه‌های مالی برای حکومت خود نیز خبر داشت.
یهودیان و حیات اقتصادی مدرن؛ ورنر سومبارت؛ ترجمه رحیم قاسمیان؛نشر ساقی.
حروفچینی سایت www.jscenter.ir
ثبت دیدگاه