بی خانمانی و بدهی زیر چرخ دنده های وال استریت

این نویسنده در ادامه مینویسد:

هم اکنون ما [آمریکایی ها] به گمشدهای در آبهای دوردست و ناشناخته می مانیم که دلالها و دزدهای بی اخلاق ما را به این سو و آن سو میکشند. دومینوی بحران اقتصادی، بقیه دنیا را نیز تحت تأثیر قرار داده و این هم یکی دیگر از ویرانیهای پیشبینی ناشده است.

گذشته از اینها، خبرهای بسیار بدتری هم وجود دارد. نزدیک به 50 میلیون آمریکایی بدون هیچگونه بیمه و پشتوانه درمانیاند، در حالی که دلالها و اختلاس کنندگان همچنان پیش میتازند. به گزارش اخبار بلومبرگ، در تاریخ 3 فوریه، 19میلیون خانه خالی شده به ثبت رسیده است. این خبر، بدترین فاجعه از شروع بحران اقتصادی آمریکاست. بسیاری از شرکتهای رهن خانه هرگز با مشتریان خود بر سر پولهای معوقه صحبت هم نمیکنند. چشم انداز روشنی هم برای کمک دولتی وجود ندارد. با این که بسیاری از بنگاههای خدمات رسانی شغلی و بیمهای، برای کمک به مردم فدرال رزرو، میلیاردها دلار پول گرفتهاند، اما فروش خانه های مردم نه تنها متوقف نشده، بلکه کند هم نشده است. انگار هیچ راهی برای مردم آمریکا برای خلاصی از این وضعیت وحشتناک وجود ندارد؛ وضعیتی که شرکتهای آمریکایی، میلیاردها دلار کمک از دولت دریافت کنند، آن هم از جیب مالیات دهندگان بیچاره.

برای دهههای متمادی به ویژه در این 15 ساله اخیر، شرکتها به جای اینکه هوای مردم را داشته باشند و به آنها مشاوره و هشدار بدهند، سعی کردهاند بیشتر آنها را سرکیسه کنند. به قول لارنس ولول، این کلاه گذاشتنها شامل ادغام شرکتهای بزرگ، قیمتگذاری محصولات به صورت مقطوع که البته غیرقانونی است، مجبور کردن افراد برای خریدن اجناسی که نمیخواهند (مثل انواع سموم و حشره کشها) به این بهانه که حتماً باید جنسی را که میگویند بخرید تا جنسی را که میخواهید، به شما بفروشند و … اینجاست که مردم آمریکا در چرخ دندههای وال استریت خرد می شوند و از بین میروند. غولها میدانند چه میخواهند.

همه مصیبتهایی که بر سر ما میآید، حاصل نبود نوعی نظام هشدار دهنده یا احتیاطی است. در واقع، نوعی خرابکاری عمدی و برنامهریزی شده برای نابودی هر آنچه مردم آمریکا و دیگر مردم دنیا برای به دست آوردن آن به سختی کوشیدهاند، در حال جریان است. رؤیای آمریکایی هنوز زنده است، اما برای عدهای معدود آمریکایی ثروتمند و محصور در حصارهای امنیتی، نه برای همه آمریکاییها؛ زیرا فساد و دزدی بی اندازه در حال گسترش است8.

این نویسنده آمریکایی با اشاره به دغلکاریها و دروغگوییهای حاکمان و سیاستمداران آمریکایی، دولت آمریکا را از نظر اخلاقی و وجدانی نیز ورشکسته میداند و میافزاید:

ما به عنوانیک ملت و تحت سیطره یک دولت، میخواهیم به زندگی خود ادامه دهیم. مسئولیتپذیریهای اخلاقی یا پولی، هم اکنون در عرصه سیاستهای عمومی دولتها جایگاهی ندارد. همه سیاستهای آنها دغلکاری و دروغگویی است.

با نگاهی به ساعت بدهیهای آمریکا میتوان فهمید که تا تاریخ 11 فوریه 2011، میزان بدهی آمریکا 035/373/195/462/721/10دلار است. این ساعت نشان میدهد که در هر ساعت، بدهیهای آمریکا، 45/3 میلیارد دلار افزایش مییابد. یعنی هر شهروند آمریکایی، به میزان 3508058 دلار بدهکار است. با این همه بدهی، آیا میتوان هیچگونه پیشبینی و آینده نگری هم داشت؟ […]

دولت ایالات متحده، دولتی ورشکسته است؛ هم از نظر اخلاقی، هم از نظر اقتصادی و هم از نظر وجدانی.ایالت کالیفرنیا، هشتمین اقتصادبزرگدنیا، اعلامکردکهدر آخر ژانویه، ورشکسته شده است. بقیه ایالتها نیزهمینطور هستند. آنهایی که میفهمند، میدانند که این ورشکستگیها اتفاق افتاده است. […]

آنها دارند آگاهانه، اقتصاد آمریکا را به سطل آشغال میاندازند؟ مردم کور و ناتوان آمریکا نیز به پول کم دولت دل بستهاند. کمکهای ماهیانه که نمیرسند، اجارهها و هزینهها عقب میافتد. فقط در کالیفرنیا، بیشتر از یک میلیون نفر تحت تأثیر این شرایط بد قرار دارند. (آمارهای جدید، بالاتر از اینها را هم نشان میدهد.) اوضاع در کالیفرنیا آن قدر وخیم است که کسب و کار تقریباً تعطیل و روزهای کاری به چهار روز در هفته کاهش یافته است تا صرفه جویی صورت گیرد.

مسئولیت پذیری مالی چیزی است که در کالیفرنیا و واشنگتن دیده نمیشود. این نکته نشان دهندة آن است که نقش دولت در اداره امور مالی، ناکافی و ناقص بوده است. بستههای به اصطلاح تشویقی که دولت در نظر گرفته است، همگی خرج شرکتها شد؛ همان بستههای تشویقی که به قول باب چاپمن اقتصاددان، برنامه «چاپیدن همگانی» و برنامه «باج دهی سیاسی» بوده است. این همان جرایمی است که به نظر افکار عمومی، کاری خیرخواهانه جلوه میکند.

[…] همه تصمیمهایی که برای ورشکستگی اقتصاد آمریکا گرفته شده، پشت درهای بسته بوده است. «فروپاشی تمام عیار اقتصادی» به مشکلات مالی که قبلاً نیز وجود داشت، اضافه شده و آن را وخیمتر کرده است. مسکّنهای موقتی مالیاتی و شیوههای دیگر کمک مالی، اگر هم باشد، به دست مردمی که در مشکلات عمیق مالی دست و پا میزنند، نمیرسد. دزدهای بانک دار از بانک مرکزی پول گرفتند و خانههای زیادی را با پولهای مالیاتی مردمی خریدند که آن را به سختی به دست آورده بودند. کمتر از یک درصد افرادی که واقعاً به کمک مالی نیاز داشتند، این پولها را گرفتند. همه اینها طراحی دلالهای فاسد و دسیسه چینی بود که سبب خرابی کشور ما شدند. باب چاپمن به آنها «افعیهایی که در سوراخ پنهان شدهاند» میگوید9.

محمدتقی تقی پور

پاورقی:

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

8. همان منبع، شماره نود و نه، به نقل از: www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=12268همان.

9. همان.