«قَدْ نَرَى تَقَلُّبَ وَجْهِكَ فِي السَّمَاء فَلَنُوَلِّيَنَّكَ قِبْلَةً تَرْضَاهَا»
«ما توجّه تو را به آسمان در انتظار وحي و تغيير قبله مي‌نگريم و البته روي تو را به قبله اي كه بدان خشنود شوي بگردانيم.»
سوره مباركه بقره، آيه ی 144
از رواياتي كه در شأن نزول آيه وارد شده استفاده مي‌شود كه يهود، مسلمانان را در مورد متابعت از قبيله ی خود يعني بيت المقدّس سرزنش مي‌كردند و تفاخر بر ايشان مي‌نمودند. اين موضوع سبب حزن رسول اكرم (ص) شد به طوري كه در تاريكي شب بيرون مي‌آمد و سر به جانب آسمان مي‌كرد و انتظار نزول وحي در اين باره داشت؛ تا اين كه آيه نازل شد؛ البته، بقاء بر قبله ی سابق را تاييد مي‌كرد. آن هم حجّتي براي پيغمبر (ص) و مسلمانان عليه يهود بود و پيروي از قبله آنها به هيچ وجه نقصي براي آنان (مسلمانان) محسوب نمي‌شد، زيرا بنده بايد مطيع و پيرو فرمان باشد؛ ولي بالاخره اين آيه قبله ی جديدي را براي مسلمانان تعيين نمود و سرزنش و تفاخر يهود را قطع كرد و علاوه بر اين تكليف آنها را هم روشن ساخت. يعني هم موجب رضايت خاطر و هم دليل و مدرك در مقابل دشمنان به دست آنها داد.
مرحوم علّامه محمّد حسين طباطبايي؛ الميزان؛ ج1؛ ص 454.
ثبت دیدگاه