«وَ قَالَتِ الیَهُودُ یَدُ اللهِ مَغلُولَۀٌ غُلَّت أَیدِیهِم وَ لُعِنُوا بِمَا قَالُوا بَل یَدَاهُ مَبسُوطَتَانِ»
«یهود گفتند دست خدا بسته است، به واسطه این گفتار دروغ دست آن ها بسته شده، به لعن خدا گرفتار شدند.»
سوره مائده ـ آيه ی 64
ترجمه مهدی الهی قمشه ای
در معنی این آیه و این که یهود به چه مناسبت این کلمه ی کفرآمیز را گفته است، وجوهی چند است. {…} به هر تقدیر این حرف، یعنی نسبت دست بسته بودن در پاره ای از حوادث به خدا دادن، خیلی از یهود و معتقدات دینی اش که هم اکنون در تورات موجود است دور نیست. چه تورات جایز می داند پاره ای از امور خدای سبحان را به عجز درآورد و سد راه و مانع پیشرفت بعضی از مقاصدش شود… کما اینکه از خلال داستان هایی که از انبیاء سلف مانند آدم و غیر آن نقل می کند به خوبی استفاده می شود. آری صرف نظر از این که در مورد آیه مورد بحث ممکن است غرض یهود استهزا بوده {باشد} لکن عقایدی که هم اکنون از یهود در دست است تجویز می کند که چنین نسبت های ناروایی به خدای تعالی بدهند که ساحتش مقدس و منزه از آن است. غیر از یهود کسی دشمن خود را این طور استهزا و هجو نکرده است. چون غیر یهود کسی در معتقداتش عقیده ای که مبدأ و منشأ برای چنین حرف خطرناکی باشد ندارد؛ یهود است که معتقداتش چنین جرأتی به او داده است.
المیزان؛ ج 6؛ ص 50 تا 52
ثبت دیدگاه