«إِنَّ قَاروُنَ کَانَ مِن قَومِ مُوسَی فَبَغَی عَلَیهِم وَآتَینَاهُ مِنَ الکُنُوزِ مَا إِنَّ مَفَاتَحَهُ لَتَنُوءُ بِالعُصبَۀِ أُولِی القُوَّۀِ»
«به درستی که قارون از قوم موسی(ع) بود و بر آنان طغیان کرد. ما به او از گنجینه ها آنقدر داده بودیم که تنها (حمل) کلید آن ها مردانی نیرومند را خسته می کرد.»
سوره مبارکه قصص- آيه ی 76
مرحوم علّامه طباطبایی در تفسیر این آیه می فرماید:
خداوند متعال در این آیات قارون بنی اسرائیل را خاطرنشان فرموده تا (مردم) از این داستان عبرت گیرند. چون حال و وضع قارون، درست حال و روز مشرکین را مجسم می کند، زیرا کفر او کارش را به آن عاقبت زشت کشانید. {…}
خدای متعال از مال دنیا آن قدر به او روزی داده بود که کلید گنج هایش آن قدر سنگین بود که (حمل آن) مردان نیرومند را هم خسته می کرد. قارون در اثر داشتن چنین ثروتی خیال کرد که او خودش این ثروت را جمع آوری کرده، راه جمع آوریش را می دانسته، خوش فکر بوده و حسن تدبیر داشته {است}. این فکر او را مغرور نمود. از عذاب الهی ایمن و خاطر جمع شد و زندگی دنیا را بر آخرت ترجیح داده، فساد در روی زمین انگیخت. خدای تعالی هم او را در زمین فرو برد؛ نه آن خوش فکریش او را یاری کرد و نه آن حسن تدبیرش و نه آن هایی که دورش جمع شده بودند؛ و خلاصه بی کس و بیچاره شد و نابود گشت.
المیزان؛ جلد 16؛ صص 115-116
ثبت دیدگاه