«إِنَّ شَرَّ الدَّوَابِّ عِندَ اللّهِ الَّذِينَ كَفَرُواْ فَهُمْ لاَ يُؤْمِنُونَ»
«بدترين جانوران نزد خدا آنان هستند كه كافر شدند، ايمان هم نخواهند آورد.»
سوره انفال- آيه ی 55
مفسرين شأن نزول اين آيه را در ارتباط با عهدشكني و خيانت يهود مدينه، به ويژه طايفه بني‌قريظه دانسته اند. مرحوم علّامه طباطبايي در اين باره چنين نوشته است: «احكام و دستوراتي است درباره ی جنگ و صلح و معاهدات جنگي و نقض آن و غيره؛
و صدر آيه قابل انطباق بر طوائف يهودي است كه در مدينه و اطراف آن مي‌زيستند.
چه رسول خدا (ص) بعد از هجرتش به مدينه با اين طوايف معاهده بست بر اين‌كه آنان در مقام اخلال‌کاري و مكر برنيامده و كسي را عليه او كمك نكنند؛ و در عوض بر دين خود باقي بوده و جان‌هايشان از ناحيه آن حضرت در امان باشد. يهوديان اين پيمان را شكستند آن هم نه يك بار و دوبار؛ تا آن‌كه خداوند دستور قتال با آنان را داد و كارشان به آن‌جا رسيد كه همه مي دانيم…
«ان شرالدواب» سياق اين كلام در مقام بيان اين است كه اين گروه (يهوديان) از تمام موجودات زنده بدترند و هيچ شك و ترديدي در آن نيست.
و اگر كلام را به اين معنا كه يهود بدترين جنبنده‌اند، افتتاح كرد براي اين بود كه مقصود از اين فصل زنهار دادن و برحذر داشتن مسلمين از شر ايشان و دفع شر ايشان از مسلمين بوده…
يكي از اوصاف آنان كه زاييده ی كفرشان است اين است كه ايمان نمي‌آورند. ايمان نياوردن از كفر ناشي نمي‌شود مگر بعد از آن‌كه كفر در دل رسوخي كرده باشد كه ديگر اميد برطرف شدن آن قطع شده باشد. بنابراين كسي كه وضعش چنين است ديگر نبايد انتظار داشت كه ايمان در دلش راه يابد، چون كفر و ايمان ضد يكديگرند.
الميزان؛ مرحوم علّامه سيّد‌محمد‌حسين طباطبايي؛ ج 9؛ ص 169 تا 171
ثبت دیدگاه