این بخش از زندگی فاطمه زهرا(س) آنی است که ما برای نجات خودمان به آن احتیاج داریم. حدیث از طریق شیعه است که پیغمبر به فاطمه (س) فرمود:« یا فاطمةُ اِعمَلی فَاِنّی لا اُغنی عَنکِ مِن اللهِ شیئاً»؛ یعنی ای عزیز من! ای فاطمه من! نمی توانم پیش خدا تو را از چیزی بی نیاز کنم. یعنی خودت به فکر خودت باش؛ او از دوران کودکی تا پایان عمر کوتاهش به فکر خود بود.
شما ببینید آن حضرت چگونه زندگی کرده است!
تا قبل از ازدواج که دخترکی بود با آن پدر به این عظمت؛ کاری کرد که کنیه اش را «اُمُّ اَبیها» مادرِ پدر، گذاشتند. در آن زمان پیامبر رحمت و نور، پدیدآورنده دنیای نو و رهبر و فرماندة عظیم آن انقلاب جهانی ـ که باید تا ابد بماند ـ در حال برافراشتن پرچم اسلام بود. بی خود که نمی گویند اُمُّ اَبیها. نامیدن آن حضرت به این کنیه، به دلیل خدمت و کار و مجاهدت و تلاش اوست. آن حضرت چه در دوران مکه، چه در دوران شعب ابیطالب ـ با آن همه سختیها که داشت ـ و چه آن هنگام که مادرش خدیجه از دنیا رفت و پیغمبر را تنها گذاشت، در کنار و غمخوار پدر بود. دل پیغمبر در مدت کوتاهی با دو حادثه وفات خدیجه و ابیطالب شکست. به فاصله کمی این دو شخصیت از دست پیغمبر رفتند و پیغمبر احساس تنهایی کرد. فاطمه زهرا(س) در آن روزها قد برافراشت و با دستهای کوچک خود غبار محنت را از چهره پیغمبر زدود. اُمّ ابیها؛ تسلّی بخش پیغمبر، این کنیت از آن ایام نشأت گرفت.[1]
حضرت زهرا در سنین شش، هفت سالگی بودندـ اختلاف وجود دارد؛ چون در تاریخ ولادت آن حضرت روایات مختلف است ـ که قضیه شعب ابیطالب پیش آمد. شعب ابیطالب دوران بسیار سختی در تاریخ صدر اسلام است؛ یعنی دعوت پیامبر شروع شده بود، دعوت را علنی کرده بود، به تدریج مردم مکه ـ به خصوص جوانان ، به خصوص برده هاـ به حضرت می گرویدند و بزرگان طاغوت ـ مثل همان ابولهب و ابوجهل و دیگران ـ دیدند که چاره ای ندارند، جز این که پیامبر و همه مجموعه دور و برش را از مکه اخراج کنند؛ همین کار را هم کردند…»[2]
سخنان حضرت آیت ا… العظمی خامنه ای رهبر معظم انقلاب اسلامی
1. انسان 250 ساله ؛ صفحه 119ـ120 ؛ 3/9/73.
[2]. همان؛ صفحه 120؛ 7/2/77.
ثبت دیدگاه